Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24-10-2017 r. – IPPB2/4511-296/16/17-9/S/JG1

Dotyczy: wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych otrzymanego w ramach programu premiowania

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych otrzymanego w ramach programu premiowania.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 9 maja 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB2/4511-296/16-3/JG1 w której uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 9 maja 2016 r. znak: IPPB2/4511-296/16-3/JG1 wniósł pismem z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 24 maja 2016 r. ) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 17 czerwca 2016 r. znak: IPPB2/4511-1-44/16-2/JG1 stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 9 maja 2016 r. znak: IPPB2/4511-296/16-3/JG1 złożył skargę z dnia 4 lipca 2016 r. (data wpływu 5 lipca 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 13 kwietnia 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 2304/16 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 9 maja 2016 r. znak: IPPB2/4511-296/16-3/JG1.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych otrzymanego w ramach programu premiowania wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) jest Spółką należącą do międzynarodowej grupy B. Group Ltd. i od 2002 r. prowadzi w Polsce działalność gospodarczą, oferując swoim klientom usługi factoringu. Spółka, w ramach wykonywanej działalności gospodarczej, zatrudnia pracowników. Stosownie do polityki pracowniczej funkcjonującej w firmie, Spółka podejmuje działania, mające motywować pracowników do bardziej efektywnej pracy, do skutecznego i dokładnego wykonywania obowiązków pracowniczych.

Mając na uwadze powyższe, Spółka zamierza stworzyć nowy system wynagradzania pracowników za ich szybkie, skuteczne i precyzyjne wykonywanie swych obowiązków służbowych z największą możliwą starannością, a przede wszystkim za wyniki tych działań. Powyższy system wynagradzania ma opierać się na pewnych kryteriach, według których pracownik – po osiągnięciu odpowiednich wyników swojej pracy – ma otrzymać nagrodę.

Pośród nagród, jakie przekazywane będą pracownikom znajdzie się m.in. prawo do korzystania w określonym czasie (np. jeden rok) z samochodu służbowego wyższej klasy niż przysługujący zgodnie z polityką Spółki lub prawo do samochodu służbowego dla pracowników, którzy do tej pory nie mieli takiego uprawnienia.

W konsekwencji:

• w przypadku pracowników niekorzystających z samochodów służbowych, pracownik, który osiągnie określone wyniki w swej pracy otrzyma do używania, na okres jednego roku, samochód osobowy – pracownik będzie mógł korzystać z tego samochodu zarówno w celach służbowych jak i prywatnych.
• w przypadku natomiast pracowników już korzystających z samochodów służbowych, nagrodą ma być oddanie do używania pracownikowi, który osiągnie odpowiednie wyniki swej pracy, np. na okres jednego roku, lepszego modelu samochodu osobowego (lepsza marka/lepszy model danej marki) – pracownik ten również będzie mógł korzystać z tego samochodu zarówno w celach prywatnych jak i służbowych.

Zastrzec należy, że ocena pracy pracowników dokonywana będzie cyklicznie a przyznanie samochodu wyższej klasy, odpowiednio samochodu służbowego, na czas określony. Jeżeli przy kolejnej ocenie pracownik nie uzyska wymaganej oceny, wówczas samochód służbowy lub odpowiednio samochód służbowy wyższej klasy będzie mu odebrany.

Podkreślić trzeba, że nawet w przypadku pracowników, którzy do tej pory nie korzystali z samochodów służbowych, powierzony im pojazd będzie służył nie tylko jako „narzędzie” wykorzystywane w procesie motywowania i zarządzania personelem ale może być wykorzystywany na potrzeby „typowych” jazd służbowych nagrodzonego pracownika ale również w miarę potrzeb również innych pracowników. Pojazdy takie nie będą miały charakteru stricte osobistych pojazdów pracowników, lecz cały czas stanowiły będą część floty samochodów służbowych Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykorzystanie przez pracownika do celów prywatnych samochodu przekazanego mu przez Spółkę jako pracodawcę do używania w ramach programu premiowania wyznaczy po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy, odpowiednio w kwocie 250 lub 400 zł (w zależności od pojemności silnika), a z uwzględnieniem art. 12 ust. 2b ustawy o PIT, od którego Spółka jako płatnik zobligowana będzie do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystanie przez pracownika do celów prywatnych samochodu przekazanego mu przez Spółkę jako pracodawcę do używania w ramach programu premiowania wyznaczy po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy, odpowiednio w kwocie 250 lub 400 zł (w zależności od pojemności silnika), a z uwzględnieniem art. 12 ust. 2b ustawy o PIT, od którego Spółka jako płatnik zobligowana będzie do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W myśl przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Na podstawie ust. 2a tego samego artykułu, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Jak zostało wskazane w opisie stanu przyszłego zawartego w niniejszym wniosku, Spółka zamierza wprowadzić nowy system wynagradzania pracowników, który będzie zawierał grupy system nagród. Planowane jest, że jedną z nagród, będzie prawo do korzystania w określonym czasie (np. jeden rok) z samochodu służbowego wyższej klasy niż przysługujący zgodnie z polityką Spółki lub prawo do samochodu służbowego dla pracowników, którzy do tej pory nie mieli takiego uprawnienia.

Podkreślić należy, że tak w jednym jak i w drugim przypadku chodzi o samochody służbowe, które będą mogły być przez tych pracowników wykorzystywane nie tylko w celach służbowych, lecz również prywatnych. Nawet w przypadku pracowników, którzy do tej pory nie korzystali z samochodów służbowych, powierzony im pojazd będzie służył nie tylko jako „narzędzie” wykorzystywane w procesie motywowania i zarządzania personelem ale może może być wykorzystywany na potrzeby „typowych” jazd służbowych nagrodzonego pracownika ale również w miarę potrzeb również innych pracowników. Pojazdy takie nie będą miały charakteru stricte osobistych pojazdów pracowników, lecz cały czas stanowiły będą część floty samochodów służbowych Spółki. Korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych niewątpliwie spowoduje powstanie po stronie pracownika przychodu podatkowego ze stosunku pracy.

Jednocześnie, ze względu na charakter świadczenia właściwym będzie odwołanie się do przepisu art. 12 ust. 2a ustawy o PIT i wyznaczenie wartości przychodu, odpowiednio, w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – jeżeli pojemność silnika samochodu, z którego pracownik będzie korzystał, będzie wynosiła do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – jeżeli pojemność silnika samochodu, z którego pracownik będzie korzystał, będzie wynosiła powyżej 1600 cm³.

Zaznaczyć należy, że o właściwości takiego przepisu (art. 12 ust. 2a ustawy o PIT) decyduje fakt, że w stanie przyszłym opisanym we wniosku wypełnione będą wszystkie przesłanki jego stosowania (tj. samochód służbowy wykorzystywany będzie na potrzeby prywatne pracownika). Jednocześnie podkreślić trzeba, że identyfikując powyższe zasady definiowania kwoty przychodu pracodawca odwołał się li tylko do pojemności silnika samochodu w ogóle nie nawiązując nawet do jego marki, klasy, wyposażenia etc. To oznacza, że wobec faktu korzystania przez pracowników z samochodów służbowych na potrzeby prywatne reguły takie będą miały zastosowanie również wówczas gdy pracownik otrzyma dany samochód służbowy (tj. wykorzystywany na potrzeby służbowe) w wyniku zastosowania zasad nagradzania pracowników obowiązującego w Spółce i będzie uprawniony do wykorzystywania takiego pojazdu również na potrzeby prywatne. W takim przypadku Spółka jako płatnik PIT wyznaczy miesięczny przychód pracownika w kwocie, odpowiednio, 250 lub 400 zł w zależności od pojemności silnika samochodu, z uwzględnieniem art. 12 ust. 2b ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późń. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy uznać tym samym każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenie otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem – co do zasady – wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2 – 2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czas i miejsca udostępniania.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z treści wniosku, Spółka zamierza stworzyć nowy system wynagradzania pracowników za ich szybkie, skuteczne i precyzyjne wykonywanie obowiązków służbowych z największą możliwą starannością, a przede wszystkim za wyniki tych działań. Powyższy system wynagradzania ma opierać się na pewnych kryteriach, według których pracownik – po osiągnięciu odpowiednich wyników swojej pracy – ma otrzymać nagrodę.

Pośród nagród, jakie przekazywane będą pracownikom znajdzie się m.in. prawo do korzystania w określonym czasie (np. jeden rok) z samochodu służbowego wyższej klasy niż przysługujący zgodnie z polityką Spółki lub prawo do samochodu służbowego dla pracowników, którzy do tej pory nie mieli takiego uprawnienia.

W konsekwencji:

• w przypadku pracowników niekorzystających z samochodów służbowych, pracownik, który osiągnie określone wyniki w swej pracy otrzyma do używania, na okres jednego roku, samochód osobowy – pracownik będzie mógł korzystać z tego samochodu zarówno w celach służbowych jak i prywatnych.
• w przypadku natomiast pracowników już korzystających z samochodów służbowych, nagrodą ma być oddanie do używania pracownikowi, który osiągnie odpowiednie wyniki swej pracy, np. na okres jednego roku, lepszego modelu samochodu osobowego (lepsza marka/lepszy model danej marki) – pracownik ten również będzie mógł korzystać z tego samochodu zarówno w celach prywatnych jak i służbowych.

W świetle przedstawionego we wniosku zdarzenia oraz wskazanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępniania przez pracodawcę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca realizując funkcję płatnika powinien ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c i od całości pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/